'Overbruggingsdagen'

Dit keer doen we 2 blogs voor de prijs van 1. Oftewel 2 dagen samengevat in 1 blog. We hebben een beetje 'overbruggingsdagen'. Zo noem ik ze maar even. Dagen met veel reisuren. Maar we beginnen bij ochtend nummer 2 in Buffelsdrift.

We hebben dit keer beter geslapen. Ik denk dat het iets met oordoppen, gewenning en kennis te maken heeft. We weten nu namelijk welke dieren de vreemde geluiden maken en weten zo ook dat we niet zoveel hebben te vrezen. Toch fijn! We staan mooi op tijd op deze morgen. We hebben namelijk weer rond de 400 kilometer voor de boeg. We komen als eerste aan bij het ontbijt. Lekker rustig, het rijk alleen. Dat betekent alleen niet dat het ook rustiger gaat. Karst probeert een deksel op te tillen maar dit gaat met zoveel lawaai gepaard dat ik me toch even omdraai. Meneer heeft een cactus inclusief pot omgestoten. Snel probeert hij alles weer rechtop te zetten. Maar weer kiepert het boeltje om. Karst probeert hem weer tegen te houden, met als resultaat dat hij lekker in de cactus grijpt en de naalden in zijn handen heeft. Een heerlijke ochtend zo! Na het ontbijt checken we uit en 'bestellen' we het golfkarretje weer. Dat was toch wel handig met al die bagage. Wij geven aan dat we het vervoersmiddel over 10 minuten nodig hebben. Maar de Zuid-Afrikaanse 10 minuten zijn niet hetzelfde als onze 10 minuten. Er komt uiteindelijk iemand aanrijden die ons, wederom vol gas, het terrein over vervoerd en afzet bij onze auto. Alles weer in de kofferbak, Prestige kleedje erover om toch nog een beetje te bedekken hoeveel er in de kofferbak zit en daar gaan we.

Er staat eerst ongeveer 2 uur op het programma. We gaan weer richting de kust, dit keer richting Knysna. Onderdeel van de Garden Route of tuinroute genoemd. We brengen onze tijd door met het luisteren van een podcast over onze koning. Er zijn 10 afleveringen. We luisteren de eerste 3. Na elke aflevering evalueren we even kort wat we ervan vonden. Of eigenlijk vooral steeds dat hij veel praat, maar uiteindelijk niet zoveel zegt. Zal wel met zijn functie te maken hebben.

We komen weer mooie hoogtepunten tegen onderweg. Van prachtige bergen tot mooie rotsen en kliffen. We stappen uit bij een uitkijkpunt bij Knysna. We kijken van bovenaf op een prachtig stukje natuur. We rijden verder en zien een bordje met daarop: African market. Gelijk stuur naar rechts en die kant op. We rijden en rijden, komen terecht in een soort township maar waar we ook kijken, geen markt. Dat was weer een mooie alternatieve route. We besluiten even later onze meegenomen broodjes bij een strand te eten. Als cadeautje zien we een school dolfijnen zwemmen! Tjonge, wat een geluk weer. Gisela heeft ondertussen een lijstje gemaakt met alle dieren die we hebben gezien. Het zijn er echt ontzettend veel. Als dat zo doorgaat komt het wel goed met die big five! Dat lijstje houden jullie trouwens tegoed. Ik weet het zo echt niet uit mijn hoofd.

Op naar Tsisikamma. Gelegen in het Garden Route National Park. We moeten entree betalen om het park in te mogen. Ik krijg een vraag die zo snel gesteld wordt dat ik maar 1 woord hoor en dat is fire arms, oftewel vuurwapens. Nee tuurlijk niet, antwoord ik. En mocht het wel zo zijn dan zou ik dat zeker niet zeggen. Maar het is vast de gedachte erachter, iets met een sprekend geweten misschien. We mogen uiteindelijk doorrijden en komen aan bij het water. We gaan een aantal hangbruggen bekijken. Omdat het nogal waait doen we onze jassen aan maar we moeten de hangbruggen lopend bereiken en via trappen welteverstaan. Binnen no time hebben we het ontzettend warm. Maar de bruggen met daaronder de zee en grote golven zijn prachtig. Zeker de moeite waard. Dan weer het hele stuk teruglopen en de weg weer op. Ditmaal zonder tussenstops, alleen nog even tanken.

Dat tanken hier is trouwens een avontuur op zich. Je gaat bij een pomp staan en een pompbediende doet al het werk. Dat is nog eens een mooi systeem. Iets wat Chris in zijn lange stofjas vroeger nog deed bij de Esso in Genemuiden, waarna je als kind altijd een spekje kreeg. Tegenwoordig is al die charme helaas verdwenen. De dame die ons vandaag helpt heeft alle tijd. We staan in de rij bij een pomp, maar we moeten naar een andere wijst ze. Heel langzaam zet ze de pionnen opzij. Net ver genoeg voor mij om erdoor te rijden. Langzaam loopt ze weer terug en zet ze de pionnen toch nog een beetje verder. Zo, daar staan we. Ze gaat tanken voor ons. Ze hangt de pomp langzaam in de tank en loopt vervolgens op haar gemakje naar een  emmertje met water, pakt een spons met trekker en begint ons voorraam schoon te maken. Ja, dat is ook standaard onderdeel van de procedure. Halverwege het schoonmaakproces loopt ze weer naar de pomp. Blijkbaar doet hij het niet. Dan nog maar een keer. Ze keert weer langzaam terug naar de voorruit en maakt het werkje af. Dan weer terug naar de pomp. Ook het tanken is klaar. Ik pak mijn pasje om te betalen en start de motor. Zonder motor aan wil het raam namelijk niet open. Maar nee hoor, ze komt niet naar het raam. Ze loopt langzaam weg. Ik zet de motor maar weer uit en sta ondertussen met de ruitenwissers omhoog te wachten. Oh kijk, daar komt ze alweer. Ik doe de motor weer aan en wil het raam weer laten zakken. Maar nee, het is toch nog niet zover. Eerst komt een ander mannetje nog even bij de tank kijken. Zijzelf pakt een grote rode gieter en begint de achterruit ook schoon te maken. Ach ja, doe maar grondig. Vervolgens zijn ze allebei weer weg. Ik zie haar helemaal nergens meer en zet de motor maar weer uit. Helaas, we moeten het doen met de langzame service vandaag. Ah daar komt ze toch weer langzaam aansloffen, maar nee ze gaat toch weer terug. Het is net een slecht boek dit. Na eventjes geduld te hebben gehad komt ze toch weer aanlopen. Ditmaal met een pinapparaat. Hehe, motor weer aan. Raam naar beneden, betalen en ook nog een fooi geven natuurlijk. Al weet ik nog steeds niet goed waarvoor trouwens. De hele tank-ervaring heeft namelijk 15-20 minuten geduurd. Laten we de fooi dus maar op de beleving gooien.

We trappen het gaspedaal weer in en na 2 uur komen we bij daglicht aan bij ons hotel in Port Elizabeth. Een hele overwinning. We bereiden ons nog even gezamenlijk voor op morgen. Ma spreekt haar zorgen uit over de dag van morgen. En ik ben het eens, het is verre van ideaal. Het gaat niet zozeer om morgenochtend, meer om de reis daarna. We vliegen morgen namelijk van Port Elizabeth naar Durban, maar pas om kwart over 4. We komen 1.15 uur later aan en moeten vervolgens nog 4 uur rijden naar onze nieuwe bestemming voor het weekend. Dus weer een rit in het duister en deze keer behoorlijk lang. Daarnaast laat Karst me later nog even voorzichtig weten dat er onweer op komst is. Dat wordt dus niet zo'n hele relaxte rit zoals het er nu uitziet. Maar het is wat het is. Desnoods wisselen we 3x of, als het echt niet kan, overnachten we ergens halverwege. Safety first. We zien het morgen wel. Tweede stress puntje is de verdeling van kilo's in de koffers. We hebben al verschillende dingen gekocht dus meer kilo's dan in het begin en ditmaal mag het maar 20 kilo per koffer zijn. Ook dat is een zorg voor morgen.

Na de volgende dag te zijn opgestaan en een heerlijk ontbijtje te hebben gehad in de zon is het op jacht naar souvenirs! Langs de boulevard is een markt met allemaal souvenirs die uitgestald liggen op kleedjes. De souvenirs zijn ondertussen een klein puntje van stress geworden, want het gevoel om voor alle familieleden iets mee te moeten nemen is er zeker. Sommigen hebben zelfs wensen meegegeven. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op😉 We lopen van kleedje naar kleedje en worden elke keer weer door een nieuwe verkoper vastgeklampt. Het begint met een kennismakingsgesprekje. Dan vervolgt het verhaal over wat voor mooie spullen meneer of mevrouw wel niet heeft, tot slot een soort bedel ronde waarbij de verkoper bijna smeekt om hem en zijn familie te steunen. Ja, loop daar maar eens snel bij langs. Dat gaat gewoon niet. De ene maakt reclame voor zijn schilderijen en stalt alles uit. De ander is vooral trots op zijn stenen schaaltjes. Gisela en ik zijn van het doorlopen en de boot afhouden. Karst en ma nemen er wat meer de tijd voor. Maar uiteindelijk zwichten we allemaal. Dan komt het dus aan op afdingen. Gisela is daar het beste in denk ik. We denken mooie deals te scoren en rekenen af. Die mensen ontzettend blij en wij ook. Het lijstje met voor wie we nog wat willen kopen wordt namelijk steeds korter! De verkoper begint ons alleen ineens allerlei gratis adviezen te geven over veiligheid en deelt vervolgens ook nog eigengemaakte sleutelhangers uit. Dan weet je genoeg... We hebben toch teveel betaald.

Met vier tasjes vol souvenirs gaan we verder. Ja, hoe het nu met die volle koffers moet als dit er ook nog bij komt, geen idee. Na het middageten gaan we richting het vliegveld. Daar aangekomen richting het autoverhuurbedrijf. Dat is nog even leuk. Je mag er namelijk maar 5 minuten parkeren anders moet je betalen. Bij de slagboom krijg je een kaartje bij binnenkomst. We parkeren de auto en laden al onze spullen uit. Karst en ik leveren de auto in. Die man wijst ons erop dat we de auto verkeerd neer hebben gezet dus dat we snel de andere slagboom weer door moeten anders moeten we inderdaad betalen. Ik loop snel naar de auto, die 5 minuten zijn namelijk al lang voorbij. Ik rij hem naar de slagboom, maar te ver bij de paal vandaan. Gordel af, met rekken en strekken het kaartje erin en ja hoor, betalen. Dan maar meteen de creditcard erbij. Dat lukt alleen niet, te ver weg. Deur open en auto uit om hem te scannen. Daar komt al een vriendelijke donkere jongeman aanlopen. Ik leg het probleem uit. Ik moet betalen maar ik wist niet dat ik verkeerd geparkeerd stond. Oké, waar mijn kaartje is? In het automaat, maar daar komt hij er alweer uit. De man pakt het kaartje en stopt hem er weer in. Het kaartje zit vast zegt hij. Uhh, dat klopt niet helemaal, want het ding komt er gewoon weer uit. Hij stopt hem er weer in en drukt op het knopje voor hulp. Mr. David zit aan de andere kant van de lijn. 'Mr. David, het kaartje zit vast' zegt hij. Weer komt het kaartje er gewoon uit. Het klopt dus voor geen meter wat hij zegt. Dan begrijp ik ineens dat dit het verhaal is waar we het mee gaan doen en waar ik in mee moet gaan, omdat hij probeert die slagboom gratis voor mij omhoog te laten gaan! De slagboom die mr. David bedient. Mr. David geeft advies over het kaartje. Het ding komt er weer uit, maar snel doet de jongen hem er weer in. 'Het lukt niet' herhaalt hij. 'Hij zit nog steeds vast'. Zijn gezicht nog net zo serieus als in het begin. Ondertussen probeer ik mijn lachen te bedwingen zodat mr. David het niet hoort. En ja hoor, de slagboom gaat omhoog. Ik bedank hem vriendelijk en rij snel weg. Wat zijn ze toch vriendelijk die Zuid-Afrikanen.

Volgende missie is het koffers wegen, overpakken, weer wegen, vervolgens horen dat het toch 23 kilo mag zijn dus weer wisselen en daarna door de beveiliging. Dat gaat hier lekker houtje touwtje. Niet al te streng. Scheelt wel voor onze tassen die nogal groot zijn.

Na een korte vlucht zitten we momenteel in de landing boven Durban. Het gaat niet helemaal zonder slag of stoot. Behoorlijk wat turbulentie en alleen wat blauwe lichten in de midden branden nog. Ik leg mijn telefoon maar weg. Fijn weekend!

PS, we zijn net veilig aangekomen.