Cultuur snuiven in Swaziland en Zuid-Afrika

Laten we de nacht op de boerderij met de achtergrondgeluiden in 1 woord als onrustig beschrijven en vervolgens doorgaan naar de dag van vandaag😁

We nemen afscheid van de Dusk to Dawn accomodatie en gaan op weg naar Swaziland. Swaziland is een onafhankelijk land wat in Zuid-Afrika ligt. Dit is dus het tweede Afrikaanse land wat we bezoeken deze reis. De laatste kilometers in Zuid-Afrika verbazen we ons nog weer even over de veelzijdigheid van de ondernemers hier. Een meubelwinkel langs de kant van de weg. Ze verkopen alles. Van stoelen, tafels, banken to zelfs grasmaaiers! Hoe dat in de meubelcategorie past weten we nog steeds niet helemaal. We gaan ook nog even bij Amsterdam aan. En ja, ook dat is echt waar. Amsterdam bestaat ook hier. Als je denkt dat beide steden op elkaar lijken kom je van een koude kermis thuis als je het Zuid-Afrikaanse Amsterdam hebt bezocht. Het is klein, voor een groot deel township en er is geen gracht, of zelfs ook maar water, te bespeuren in de nabije omgeving.

Daarna is echt riching Swaziland, al is het voor een kort verblijf. Even erin en eruit. Maar dat erin en eruit gaat helaas niet zo snel als we hadden gehoopt. We komen aan bij de grens. Eerst passeren we poortje 1, oftewel Zuid-Afrika uit. We moeten paspoort en papieren van de auto laten zien. We staan ongeveer 5 minuten stil waarna we door mogen rijden. We willen naar het volgende poortje rijden, zodat we Swaziland in kunnen. Er klinkt alleen gefluit achter ons. We zien een man met een bezem tussen beide grensovergangen. Die zal er wel niet bij horen. We rijden daarom maar door. Ineens beginnen er wat mannen te schreeuwen en komt er ook politie naast de man met de bezem staan. Hadden we dan toch moeten stoppen? Ja, we hadden nog een keer moeten stoppen. Auto in de achteruit en parkeren. Karst stapt uit, maar we moeten allemaal uitstappen. Dan begint het hele circus. Paspoortcontrole. We worden een huisje in gewezen. Daar zit een heer die een controle gaat doen. Onze vingerafdrukken worden gescand en er wordt een foto van ons genomen. Als we alle 4 geweest zijn, we de nodige vragen hebben beantwoord en stempels in ons paspoort hebben gekregen kunnen we weer naar buiten lopen. Oh nee, toch nog niet klaar. We worden weer tegengehouden. Een kopie van ons paspoort ontbreekt blijkbaar nog. We geven onze paspoorten af, de agent verdwijnt en komt een tijdje later weer terug. We mogen doorrijden. Op naar het volgende poortje met slagboom. Weer stoppen. Autopapieren en rijbewijs. Daarnaast moet de kofferbak open en krijgen we vragen over of we nog iets hebben gekocht in Zuid-Afrika. Uhm, wat wil hij allemaal weten? Alle giraffen die in onze koffers zitten? Of de wijn van de proeverij die we mee hebben genomen? Karst houdt het maar bij 'just suitcases' oftewel: we hebben alleen maar koffers bij ons. We mogen gelukkig doorrijden. Na de slagboom moeten we weer stoppen en parkeren. Ook moeten we weer een huisje in. Een ongeïnteresseerde dame achter de balie vraagt wat we komen doen. We moeten allemaal onze paspoorten afgeven en een formulier invullen. Mevrouw verteld alles terwijl ze ondertussen met iemand aan het bellen is op haar mobiel. Ze kijkt ons verveeld aan. Vooral als we ook nog vragen gaan stellen. Wanneer alles is ingevuld krijgen we weer stempels voor aankomt in Swaziland en staan we daarna weer buiten. We mogen ook door het laatste hek en zijn ein-de-lijk in Swaziland. We hebben ongeveer 50 meter afgelegd in een half uur tijd. In die tijd zijn we ook 2 slagbomen en 2 hekken gepasseerd. Maar we zijn over de grens!

In Swaziland proberen we nog een keer een mall te bezoeken. We hebben namelijk geen eten voor onderweg mee. De buitenkant lijkt nog wel wat. We hebben goede hoop. Het is beter dan Ladysmith. Als we binnen zijn valt het alleen toch tegen. Onverrichterzake keren we weer terug naar de auto. Ook deze mall stelde teleur. We leggen aardig wat kilometers af, waarbij (om Karst zijn woorden te gebruiken) een lekke band tot de mogelijkheden behoord. Dat heeft weer alles te maken met de gaten in de weg. Een aantal uur later komen we weer bij de grens aan. Ondertussen weten we hoe het werkt, stop 1 is autocontrole. Stop 2 is het vertrekhuisje voor de stempel dat je het land weer uit gaat. Stop 3 is auto controle voor Zuid-Afrika en stop 4 is het aankomst-huisje voor de stempel van aankomst in Zuid-Afrika. We stappen nog even de verkeerde kant van het huisje binnen, oftewel vertrek Zuid-Afrika, maar merken het gelukkig al snel op. We lopen dus een deurtje verder. Straks hadden we het hele proces weer opnieuw moeten doorlopen.

Na de grens is het tijd voor nog een beetje cultuur proeven. We bezoeken weer een 'cultural village'. Even ter herinnering, we bezochten maandag ook een cultural village van de Basotho inwoners. Of was het dinsdag? Ik weet het niet meer. Ik zal het begin van de zin even opnieuw beginnen: ergens deze week bezochten we ook een cultural village. Deze is alleen anders. We worden muzikaal begroet door mensen in traditionele kleding die zingen en op trommels slaan. De sfeer zit er meteen goed in. Na een paar liedjes met dansjes en al erbij lopen er ineens 2 dames naar mij toe die om mijn hand beginnen te strijden. De een pakt mijn linkerhand en de ander de rechterhand. Ze trekken me naar voren en willen dat ik meedans met hen! Dat heb ik weer. Hoe kan het nu dat ze uit de hele groep precies mij, 1 van de blanskten die erbij zit, uitkiezen? En daarnaast; Nederlanders en dansen? En dan ook nog niet-ritmische Nederlanders en dansen? Die combinatie is ergens niet helemaal goed. Maar weigeren is waarschijnlijk een belediging dus we doen maar net of we gek zijn. Net als ik het gevoel heb er alleen te staan zie ik dat Gisela en anderen ook naar voren worden getrokken. Haha als we dan voor schut staan dan maar liever samen. Ma en Karst blijven lachend achter en filmen. Ma lopen de tranen zelfs over de wangen van het lachen. Ja, zit zij mooi aan de zijlijn. We gaan van links naar rechts, handen omhoog en naar beneden enzovoorts. Op een gegeven moment moeten we met z'n allen in een rij staan en iets doen wat alleen zwarte vrouwen goed kunnen. Ja, toen was de voorstelling wel compleet voor de toeschouwers. Tot slot duwt de dame mij nog even in de armen van een donkere man die rondjes met mij begint te draaien. Weer van links naar rechts.  Bloedheet nemen we na een tijdje weer plaats op de houtblokken. De voorstelling is voorbij, denken we! De rest van de groep vertrekt terwijl wij moeten blijven zitten. We kwamen tijdens de voorstelling aan dus krijgen nog een paar nummers te zien. Ze worden alsmaar wilder en hebben de grootste schik om ons. Stiekem denk ik dat ze ons voor gek aan het zetten zijn, want tijdens het zingen praten ze steeds met elkaar in een taal die wij natuurlijk niet kunnen verstaan. Gisela en ik worden nogmaals opgetrokken voor wat danspasjes en dan is de show voorbij. Poeh!

Eén van de meisjes neemt ons daarna mee naar het dorpje. Ik krijg het idee dat ze er niet zo'n zin meer in heeft. Ze sloft namelijk voort al zingt ze nog wel zachtjes. Het zing en dans stukje bleek al snel het einde van de rondleiding te zijn. De andere gasten zijn ondertussen allang vertrokken met de bus. Alleen wij lopen er nog. Vandaar dat ze er misschien een beetje klaar mee is. Wij krijgen dan ook de 'kort maar krachtige versie' van de rondleiding. Iets in de trant van: hallo, dit is mijn huis. Mijn vader heeft 2 vrouwen en 25 kinderen. Vervolgens een heel verhaal over hoe vader en moeder elkaar de liefde kunnen verklaren en hoe er zoveel kinderen zijn gekomen. Dat was serieus het grootste stuk van het verhaal. Er gaat een heel ritueel aan vooraf, van het tikken met een stok op de grond tot hoe een tweede vrouw wordt toegevoegd aan het geheel. Tot slot gaat het nog even over de grootmoeder en waar het meisje zelf slaapt, samen met de andere leden van het koor. Zeer geïnteresseerd slaan we alles gade. Al vraag ik me stiekem wel af hoe het kan dat polygamie nog toegestaan is in Zuid-Afrika? Nog even een foto voor het huisje en dan is de rondleiding voorbij en moeten we betalen. Ook hier worden we weer aardig opgelicht heb ik het idee. We moeten het volle pond betalen voor een wel hele korte rondleiding van nog geen 10 minuten. Daarnaast zien we ineens leden van het koor lopen. Leden die ineens moderne kleding aan hebben. Van een spijkerbroek tot een net overhemd. Eén van de heren stapt zelfs in zijn behoorlijk nieuwe pick-up en vertrekt. Even verderop lopen de andere koorleden, van wie we alleen de gezichten nog kunnen herkennen, naar de weg met hun nike tas over de schouder. Huh, ze woonden hier toch? En ze lopen toch altijd rond in die kleding? Nou, nee dus. We realiseren ons dat dit de andere kant is van de hele voorstelling. De kant die alleen wij hebben gezien omdat we te laat waren. Wanneer de gasten vertrokken zijn transformeren de bewoners zich ineens om tot 21e eeuwse wezens en zijn ze eigenlijk net zo als ons. Goed gespeeld! Dat is wat ik eigenlijk alleen maar kan zeggen. Het meisje heeft het zeer overtuigend gebracht. Zij hebben plezier gehad om ons en wij om hen. Dat zien we maar als de opbrengst van vanmiddag. Oh ja, en de zeer belastende 'dans' videobeelden van Gisela en mij die we zeer zeker NIET gaan delen in deze blog😜

Na dit culturele uitstapje is het op naar alweer ons laatste verblijf van deze reis. Het is niet te geloven, maar toch waar. We gaan richting het einde van onze reis. De komende nachten verblijven we in het Kruger Park en gaan we op safari! Hopelijk gaan we de big 5 spotten. Voor degenen die het niet weten: olifant, buffel, leeuw, luipaard en neushoorn. We worden bij de lodge in ieder geval al begroet door antilopen onderweg en apen, zeer brutale apen, als we de auto uit moeten. De apen zitten als aasgieren te wachten tot wij de auto uitstappen en zij er dan in kunnen springen. Vol plezier zien we een vrouw naast ons met het raampje open die niet doorheeft dat de aap elk moment naar binnen kan springen omdat hij op de spiegel zit. Het is gewoon wachten op het moment dat ze elkaar in de ogen gaan kijken. En we moeten toegeven, ze stellen ons niet teleur. Die vrouw schrikt zich helemaal naar en gilt! Wij liggen alleen maar dubbel achter de raampjes van onze auto. Gekukkig ziet ze het niet. Maar ja, ook het moment dat wij de auto uit moeten komt. Karst, onze held gaat als eerste en loopt tussen de dieren door alsof het niets is. Gisela heeft iets meer spanning en volgt hem. Daarna ma en ik. Het wordt een hele snelle actie van de autodeur naar de ingang. We checken in en sluiten de dag af op het terras waarbij we uitkijken op de (opnieuw) luipaarden, uhh ik bedoel nijlpaarden (maar ach, jullie zouden het beide gelooft hebben denk ik😂) die in het water liggen met daarachter de ondergaande zon. Voor morgen staat de wekker op 05.30 uur. We gaan namelijk op safari in alle vroegte. Tot dan!😉